IFFR Award-winnaars, waar zijn ze nu?

Tiger Award winnaar, Paz Encina met EAMI 

EAMI is een magisch-realistische reis, waarin het meisje/vogelgod Eami afscheid moet nemen van het regenwoud dat eeuwenlang het thuis van haar volk is geweest. Een liefdevolle ode aan de natuur, en een aanklacht tegen ontbossing en de behandeling van de inheemse bevolking. 

Toen de film de Tiger Award won op IFFR, wachtte Encina op de reactie van het Radcliffe Fellowship van Harvard University, dat haar inmiddels is toegekend voor het project The Only Time of El único tiempo. Oorspronkelijk was het project bedoeld als een korte film en een kleinere productie, maar sindsdien is het uitgegroeid tot een speelfilm. Encina is op dit moment bezig het script af te maken. Haar nieuwe speelfilm gaat over een familie die in verbanningschap leeft.

“Misschien is het belangrijk omdat het dingen zijn die ik ken.”

Zowel haar winnende film op IFFR als haar nieuwe project behandelen thema's als afwezigheid en verbanning. "Ik denk altijd dat het belangrijk is voor een regisseur om te weten waar hij het over heeft," zei Encina toen ze nadacht over waarom deze thema's belangrijk zijn voor haar werk. "Misschien is het belangrijk omdat het dingen zijn die ik ken. Ik heb het gevoel dat ik weet waar ik het over heb en dat ik daardoor iets kan overbrengen."

Na het winnen van de Tiger Award merkte Encina dat haar werk meer aandacht en circulatie kreeg: "zoiets heeft veel impact in de filmwereld".

Lees meer over de Tiger Competition

Special Jury Award-winnaars

Morgane Dziurla-Petit met Excess Will Save Us

In Excess Will Save Us keert een jonge filmmaker terug naar haar geboortedorp in het noorden van Frankrijk, in de nasleep van een terroristisch incident dat een absurd misverstand blijkt te zijn. Ze raakt opnieuw verstrikt in nauwe, beperkende familiebanden op de vervallen familieboerderij.

“Ik werk aan het langstlopende project dat ik ooit heb gehad”

"De prijs gaf me de kans om me echt op het schrijven te richten", zei Petit. "Ik ben op dit moment bezig met tweeënhalf project. Ik werk aan het langstlopende project dat ik ooit heb gehad; het is een fictief periodiek drama geïnspireerd op de jeugd van mijn moeder en het is vanuit het oogpunt van een vijfjarige die denkt dat ze verantwoordelijk is voor al het geweld dat in haar gemeenschap, in haar familie, op tv, overal gebeurt. De gevolgen van het besluit van haar moeder om een gelofte van zwijgen af te leggen en niet meer te spreken en dat uh, ouais, zoals ik al eerder zei, dit kleine meisje denkt dat zij daar verantwoordelijk voor is en probeert een manier te vinden om dat op te lossen."

Ondanks haar Franse nationaliteit wordt Pitchoune de eerste Franse productie van Petit. Al haar andere films zijn altijd Zweedse producties geweest, hoewel sommige zich in Frankrijk afspelen. Petit denkt hierover na: "Dus dat is spannend. Nu heb ik het gevoel dat er echt een verband is in al mijn werk tussen Franse en Zweedse producties. Deze wordt bijvoorbeeld gecoproduceerd door een Zweeds bedrijf en nu heb ik ook een Zweeds project dat wordt gecoproduceerd door een Frans bedrijf *lacht*."

“Wat zou je je 13-jarige zelf vertellen?” 

Haar tweede nieuwe project Kungen av Kumbalaya of De koning van Kumbalaya is weer een hybride mockumentary met haar vader en acteur Patrick Petit. Ze vertelde dat het idee hiervoor begon tijdens de première op IFFR: "wij deden een podcast waarin mijn vader gevraagd werd: 'wat zou je tegen je 13-jarige zelf zeggen?'. Hij zei dat hij tegen hem zou zeggen dat hij filmregisseur moest worden. Ik was echt geschokt. Mijn hele tienertijd beledigde hij mijn verlangen om filmregisseur te worden en dan zegt hij 'oh ik had filmregisseur moeten worden' *lacht*. Ik vond het heel grappig. Toen hij terug was, begon hij filmboeken te kopen over François Truffaut, en telefonisch zijn filmkritieken met mij te delen alsof hij het netwerk kent en een expert is! *lacht*.''

“Er werkten zoveel regisseurs samen.” 

In dit aankomende werk gaat Petit in op thema's als inspiratie, waarbij ze zegt "dat het bijna een kapitalistisch idee is om te denken dat je zomaar inspiratie voor iemand kunt produceren''. In dit project komt haar vader naar haar thuisland Zweden om haar hulp te vragen bij het regisseren van een film. Hoewel ze aarzelt, besluit ze samen met hem een documentaire te maken en hem op een verdraaide manier te inspireren. Het thema ‘sociale mobiliteit’ komt terug in haar IFFR-prijs bekroonde werk en in dit nieuwe project: "Dit is de ervaring die je hebt als filmmaker, wanneer je aan een nieuw project begint en je voelt je gedwongen om een carrière voort te zetten, dus dan moet je die inspiratie creëren, maar er is ook de link met, ik zou zeggen een beetje als sociale klasse verschuivingen en ook sociale vernedering."

Petit legde uit hoe het winnen van het IFFR haar geld en tijd gaf om haar schrijven te onderzoeken op toon en genre, en ook om nieuwe schrijfmethoden te verkennen, zoals het organiseren van workshops en collectief schrijven: "bij Return of the Tiger had ik het gevoel dat er zoveel regisseurs samenwerkten en ik was een beetje jaloers!''

Gao Linyang met To Love Again

In To Love Again, de tweede Special Jury Award-winnaar uit 2022, is Li op zoek naar een graf voor zijn overleden vrouw, die overleed tijdens de turbulentie van de jaren zestig. Misschien is er ruimte in het familiegraf voor hem en zijn huidige vrouw? Een aangrijpende, verbluffend mooie observatie van een getraumatiseerd ouder echtpaar dat door diepe wonden steeds verder uit elkaar gedreven wordt.

“Film kent geen grenzen.” 

"De IFFR-ervaring was buitengewoon", beschrijft Gao, "en liet me begrijpen dat er geen grenzen zijn voor films. De film zelf is een taal. Welke taal je ook spreekt, de film zal voor zichzelf spreken.” Gao voltooide onlangs in februari het script voor zijn aankomende project getiteld Reborn. Net als To Love Again richt het verhaal zich op hoe mensen zich verzoenen met hun verleden. Over de thema's in deze film legt Gao uit: "Ik heb altijd nagedacht over hoe ik met mijn verleden kan omgaan en hoe ik me met mezelf kan verzoenen. Ik beschouw mezelf als iemand die erg beïnvloed is door het verleden. Mensen doen dat allemaal; je instinct wordt in hoge mate geïnstrueerd door je ervaring en ik ben daar nieuwsgierig naar. Het proces waarin ik al deze projecten doe, is ook het proces waarin ik meer over mezelf leer.”

Gao drong er bij het IFFR-publiek op aan om zijn films te bekijken die hij uitbracht voordat hij op IFFR won, zoals Striding into the Wing en On the Border –  omdat hij deze scripts in zijn jonge jaren schreef en ze een ander verhaal vertellen of inzicht geven in zijn jeugd en reis naar de cinema.